PÊJNÊN LAŞÊ MIRÎ

Xizan Şîlan

ez

li seqema zivistanên xopan

dergevanê ber deriyê

asoya havîngehên te me

di fala qehweya esmer de

li şewqa rûyê te yê fîncanî

digerim

dil û kezeb

li kelkela bêrîkirina evînê

hatin biraştin

yasemîna guldanka dilê çilmisî

bi hêstirên êşa bîranînan

av didim

li ber bayê pekîna gavên te

di derûniya giyanê xwe de

kaş dibim

ji salnameya temenê wêran

keser û nalîn

dipale ser sîngê min

wêneya siya bejn û bala te

li gerdena rawestgehên meyxaneyan

dineqişînim

ji piyala dest û lepê serxweşan

meya awirên te yê efsûnî

dinoşim

ji rengê hineya kefa destê te

bêhna hesreta min

difûre

di dûmanê cixara xeman de

noqî deryaya şefaqên te dibim

li ser balgiya xewa şevistanan

mişextî xewn û xeyalên te dibim

tu

li ser rafa koşka dil

çirûskên finda kerba şeven min î

êdî bese were

qêrîn û hawar

di gewriyê min de

fetisî

bi neynokên eşqa dilê xwe

êşa perdeya giyanê min

bidirîne

veçirîne

di hêlîna kenê şermok de

awirên min yên sêwî

bihewîne

cemeda hestên tevzînok

bi hilma henasa xwe

bihelîne

ji kaniya bostanên xwe

bereketa xwedawendan

li ser şuva bedenê min

bibarîne

bihareke bi gula helbestan dagirtî

diyarî jana dilê min bike

pêjnên laşe mirî

bi lezeta zimanê hingivî

û bi maça lêvên qedîfe

ji nû ve

vejîne

                   Xizan Şîlan

                   18-09-2007

                   Stockholm

çapkirin